Pitiños, patiños, añiños ... primavera

Ó longo deste mes de maio son moitos os Centros educativos, familias, grupos... que se achegan ata Lodoselo. Aquí os agardamos cunha manchea de actividades de relación co medio, coa xente, cos animais. E si, xa ten cría a parella de Cegoñas que temos na Lama pero tamén máis pitiños, patiños (grazas a Ángel Isaac), coelliños... Pavos, galiña de Guinea...  e a punto de parir algunhas ovellas para seguir gozando desta primavera vizosa aínda que castigada, a estas alturas (metade de maio) por algunhas xeadas. Velaquí uns pequenos vídeos de Tomás:

Patiños na fonte do Carrejal 


                               Máis pitiños na horta 

Se onte, cando fixemos esta entrada, diciamos que estaba xa algunha ovella a punto de parir, hoxe, domingo 20, apareceu a primeira cun parto doble; unha parella de añiños. Así que facemos este engadido. Esta nai (70) foi a primeira que naceu aquí e é un bo exemplo do prolífica que é a ovella galega. O seu anterior parto foi en novembro (unha parella) e velaquí, seis meses despois, aparece con outra parella.

E viñeron os rapadores

   Pois si, o domingo 13 de maio a partir das 19 horas viñeron os rapadores; unha moza e un mozo da montaña de Lugo que ademais de rapar as nais e o carneiro fixéronlle os pés. Tamén coa axuda de Fran aproveitamos para desparasitar... Así que, volta completa. E agora xa temos la para o fiadeiro, la que tamén empregamos para acolchar no invernadoiro... Porque este, noutro tempo apreciado produto, neste momento non ten ningunha saída. Algún ano aparece alguén para levala regalada. Este ano nin eso. 

Algo de frío deberon pasar esa noite pero xa ó día seguinte co sol retozan polo campo da Lama.  

   

Rosa Mari, Josefa, José... Exemplo de bo facer no campo galego

Facendo pobo, país... Persoas amigas moi queridas que teñen participado, colaborado... sempre  contribuíndo co CDR O Viso. Eles son tamén a cara visible para os grupos que participan no Pobo escola; as crianzas, o  profesorado, levan moitos anos (desde a década dos noventa) aprendendo nesta explotación. Graciñas por estar sempre aí alentando e axudando, transmitindo que ser labrego é unha profesión e non unha condena, dignificando o medio rural. E parabéns!!! 

Gandería “O Cobelo”: Aposta pola enerxía solar e polo cebo dos xatos

Visitamos esta gandería con 120 vacas en muxido que se atopa no concello ourensán de Sarreaus. Hai un ano instalaron un sistema de placas solares para reducir a factura eléctrica. Tamén ceban os becerros na propia explotación

http://www.campogalego.com/leite/ganderia-o-cobelo-aposta-pola-enerxia-solar-e-polo-cebo-dos-xatos/

11 de marzo: vento, chuvia, sol... Pastoreando.

Xa están as lameiras e o campo da Lama encharcados; unha imaxe típica dalgunhas épocas do ano que levabamos algún tempo sen ver. Despois da seca que pasamos case presta ver isto así. Coas cegoñas nas charcas e ós poucos no niño; xa coa posta ou empezando a chocar.

 E Néboa coas ovellas sen importarlle a chuvia; aínda menos ás ovellas que pacen e pacen. Por momentos todo oscuro -coma se fora anoitecer- e de súperto unhas raiolas de sol -case cegadoras- e como viña o vento do Oeste e Suroeste no Liñón (ladeira que mira ó Norte) pasamos a mañá ben agarimados,tamén polos castiñeiros. E gozando destes espazos, da boa lectura e a compaña.

A semana pasada lía no País que os urbanitas californianos pagan pola experiencia de pasear sen móbil un par de horas polo campo acompañando á persoa que pastorea un rabaño (naquel caso de cabras). Pastorear, a quen? Conectarse co presente. É o que se "vende" a 45 dólares: eses paseos silenciosos de meditación con cabras. E lembro aquela cita de Machado: só o necio confunde valor con precio.  

Si, seica pagan tamén por abrazar vacas, pavos, porcos en granxas-zoo que viven diso; velaí unha boa combinación: o contacto cos animais e a moda do mindfulness (a atención consciente ou plena). Unha volta ó pasado para ganar o futuro. 

Xa levan 10 anos con nós

   Foramos por eles á Xironda (Cualedro) o 11 de febreiro de 2008; Ademais da Torda e o Fariñeiro tamén trouxemos a Raiano (+) e a Zascandil. E neste tempo naceron Lúa (+), Terra, Café e Alai (+). Hoxe os burros que quedan son Torda, Fariñeiro e Terra. Con eles (sobre todo co Fariñeiro) é co que se fai a actividade de pasear en carro ós grupos que participan no pobo escola e solicitan esta actividade. Pero tamén traballamos a horta empregándoos para arar e para apañar a herba, o estrume para estrar a corte, a leña para o forno, etc.   

Case todos os días se sacan ó monte (salvo os que fai moi malo, especialmente se chove moito); os educador@s, os voluntari@s son os que fan este traballo. Fóra axúdannos a "desbrozar"; pero tamén se coidan na corte (sobre todo o Aníbal); tamén viña o ferrador facerlle os pés (o seu punto débil porque estaban moi descoidados) e agora, xa xubilado, aprendeunos a nós a facelo. Ou os veterinarios cando a situación o require.
Gústalle moito a compaña e que os cepillen ou lles leven algún agasallo (anaco de pan, sobre todo). 

Recollemos nesta montaxe algúns momentos destes últimos anos.

As cegoñas, os gregos e o coidado dos maiores...

Xa están aquí. A parella de cegoñas está na Lama. O 12 de febreiro xa encheron co seu son característico este día soleado. Pero levan por aquí -segundo me dixeron os de "A túa outra casa" (vivenda comunitaria) desde o 11 de xaneiro. O mesmo día que lemos que Da igual el país que busque en el mapa. Absolutamente todos los del mundo menos uno tienen índices de natalidad superiores al de Galicia. SoloMónaco, 19 veces más pequeño que A Coruña y con una población a la que llegan vidas ya hechas, tiene menos proporción de hijos que Galicia: 6,5 por cada mil residentes en el principado por 7,03 en la comunidad gallega. https://www.lavozdegalicia.es/noticia/galicia/2018/02/11/solo-monaco-hijos-galicia/0003_201802G11P2992.htm

Hoxe non nos deixaron arrimar e ata as ovellas e Néboa as asustaban... 

Algunhas curiosidades sobre as cegoñas da Galipedia

Debido ao seu gran tamaño, predación de animais daniños, e o seu comportamento de nidación preto dos asentamentos humanos e sobre os tellados, a cegoña branca ten unha impoñente presenza que tivo un impacto na cultura e folclore humanos. No Antigo Exipto estaba asociada ao Ba ou "alma" e era o xeroglífico que a representaba. A palabra hebrea para denominar a cegoña branca é chasidah (חסידה), que significa "misericoridosa" ou "amable". A mitoloxía grega e a romana representaban as cegoñas como modelos de devoción parental, e crían que non morría de vella, senón que voaba a illas e tomaba a aparencia de seres humanos. Esta ave intervén en polo menos tres fábulas de Esopo tituladas O raposo e a cegoña, O granxeiro e a cegoña, e A ra que quería ser rei. Tamén se pensaba que coidaba aos seus pais vellos alimentándoos e mesmo transportándoos, e os libros para nenos representábanas como un modelo de valores filiais. Unha lei grega chamada Pelargonia, nome que procede da palabra do grego antigo pelargos, que significaba cegoña, obrigaba aos cidadáns a coidar aos seus pais anciáns. Os gregos tamén estableceron que matar unha cegoña podía ser punido coa morte. Na antiga Tesaliaparece que era protexida, xa que cazaba cobras, e sostíñase que era a "ave branca" de Virxilio. Os escritores romanos salientaron a chegada da cegoña branca en primavera, que era un aviso para que os agricultores plantasen os seus viñedos.

Entroido Sarreaus 2018

https://www.facebook.com/lavozdegalicia/videos/10156074079435758/

José Miguel Campos Rivela, nomeado Director

         

   Recibimos unha boa nova que saudamos con moitísima ledicia. Compartímola aquí porque sabemos que tamén estas cousas nos fan medrar como asociación, como pobo, como comunidade. Porque, aínda que lonxe de aquí, son  moitas as familias, as persoas que traballaron e contribuíron - traballan e contribúen- co C.D.R. "O Viso".  

  Tra-la xubilación do anterior Director da Estación Experimental do Ebro o investigador José Miguel Campos é nomeado para este cargo.         Parabéns José Miguel!!!  

            Estación experimental do Ebro

El IRTA es un instituto de investigación de la Generalitat de Catalunya, adscrito al Departamento de Agricultura, Ganadería, Pesca y Alimentación.

La misión del IRTA es la de contribuir a la modernización, competitividad y desarrollo sostenible de los sectores agrario, alimentario y acuícola, al suministro de alimentos sanos y de calidad para los consumidores y, en general, a la mejora del bienestar de la población.

Xornadas de formación d@s traballador@s do CDR

   O martes 28 e mércores 29, de novembro, tiveron lugar, nas dependencias do Centro de Inclusión, dúas sesións de catro horas para a formación continua do persoal da organizaión na procura dunha mellora permanente. 

    Porque non só somos o que sabemos; somos, sobre todo, o que estamos dispostos a aprender. 

  Miriam do equipo MasAcción desenvolveu nestas dúas tardes o monográfico "Resolución de conflito con CNV en ámbito xeriátrico"; a observación, a expresión de sentimentos, a expresión de necesidades e o diálogo (dificultades para escoitar, a escoita empática). Moitas grazas. 

   A calidade non é un estado conseguido senón un proceso de cambio e busca permanente: esta segue a ser a nosa teima. Apostar pola mellora permanente é unha das nosas orientacións básicas. 

Cruz Vermella Allariz e Maceda en Lodoselo. Graciñas!

Neste outono tardío e no primeiro fin de semana de novembro tivemos con nós un grupiño realizando as actividades do Pobo escola. Unha data especial porque despois de seis anos xa non está Marta e estrenábase Tamara; ademais contamos coa presenza de Juan. Con eles, como non, Alberto. E un grupo de persoas, educadoras, que traballan con estas crianzas de Allariz e Maceda facendo apoio escolar e que este sábado pasaron a xornada con nós: facendo o pan no forno, dándolle pan as ovellas e sacándoas a pacer, paseando no carro polo que Fariñeiro tiraba, no obradoiro de papel reciclado, no invernadoiro e coas galiñas, patos, pavos, coellos... E con Néboa, a mastina amiga de tod@s.  E xogando no campo da Lama ós xogos de sempre; un campo que comeza a tinguirse de verde despois de meses seco; e acompañados polas follas que pisamos que nos lembran que estamos no outono. 

Tamén a este grupo, como a todos os que veñen, moitas grazas por escoller Lodoselo para pasar un día diferente; por compartir con nós algunhas lembanzas... Algunha educadora contounos que estivera de nena, xa hai uns cantos anos, co colexio de Maceda facendo aquí tamén o pan e o papel reciclado... Grazas a tod@s; tamén pola peza de pan que nos deixastes para que o probaramos.

E, grazas, neste día especialmente a Marta por este tempo que compartiu con nós, por ser tamén un dos rostros do CDR O Viso, un máis; pola súa loita cotiá facendo posible o necesario. Moitísima sorte nesta nova etapa. E moita sorte tamén para Tamara. Acostumados que non afeitos, a dicir adeus e ola, facemos nosa unha cita que lemos de G. García Márquez "lembrar é fácil para o que ten memoria; esquecer é difícil para o que ten corazón".  

http://www.kizoa.es/Editar-Videos-Movie-Maker/d149541553kP572623186o2l1/pobo-escola-4-novembor-2017

Día e noite. Vida e morte.

 

Velaquí o pimeiro nacemento deste "veroño". O sábado naceu esta pequena cría en Lodoselo. A tempada que leva pasado a facenda que anda no monte non ten sido nada boa con esta seca. Nin pasto, nin froita (mazás, sobre todo) que caia das árbores coma outros anos, nin landras... Con todo, imos indo. 

Pero, tamén traemos aquí a outra imaxe cun só día polo medio. O país ardendo ó longo do domingo e o "luns negro". Os que cremos que a educación ten que ter unha necesaria relación co medio que permita o arraigo co territorio atopamos que dias así fannos dubidar da especie humana. Haberá que admitir aquilo de que canto máis coñezo á xente máis lle quero ó meu can /cadela (Néboa)? Hoxe sí. Porque está claro que non arde o monte, queiman o monte e con el a vida. Estamos tristes, enfadados. 

 Estas son algunhas imaxes do día de hoxe na Limia. Xinzo de Limia ás 13.43 e ás 14 h. Tomadas de Ricardo Sieiro, Montse Lama e Xosé Calleja. Irrrespirable, espantoso, arrepiante.A xente maior atónita por esta "noite en pleno día" e o alumnado do colexio aínda máis perplexos, perturbados. 

LODOSELO redescubre a súa beata. A Voz de Galicia. 24 de setembro

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/sarreaus/2017/09/24/lodoselo-redescubre-beata/0003_201709O24C8991.htm

La religiosa limiana Dorinda Sotelo será subida a los altares en noviembre, tras trece años de trámites

SINDO MARTÍNEZ 

XINZO / LA VOZ 24/09/2017 05:00 H

El beato es un difunto cuyas virtudes y atributos espirituales especiales han sido reconocidas por el Papa. Puede ser honrado con culto por los católicos. Solo una veintena de ourensanos gozan en la actualidad de tal honor. La siguiente, en noviembre, será una humilde religiosa limiana nacida en Lodoselo (Sarreaus) el 16 de febrero de 1915. Una ceremonia en Madrid, presidida por el prefecto para la Congregación de las Causas de los Santos, el cardenal Ángelo Amato, pondrá el punto y final a un largo proceso de tramitación eclesiástica iniciado hace ahora 13 años en Valencia. Ese tributo está reservado a aquellos que entregaron su vida por defender la fe y supone el paso previo a una eventual canonización.

Su aldea natal se prepara para el gran día. No serán pocos los antelanos que se desplacen hasta la capital de España ese día para asistir a la ceremonia. Uno de las primeras actividades preparatorias aconteció el pasado 17 de agosto, durante la fiesta del pueblo. Un retrato de la futura beata, diseñado en Italia por encargo del arzobispo de Belcastro, el también limiano José Rodríguez Carballo, preside ya uno de los laterales del templo del pueblo. A más largo plazo, la edición de un libro y una bibliografía sobre la finada religiosa serán impulsadas por la parroquia y la diócesis.

La historia de Dorinda Sotelo Rodríguez es poco conocida para muchos vecinos de su comarca. Era la mayor de cuatro hermanos, todos ya fallecidos, e hija de labradores. «Desde muy joven manifestó su vocación religiosa», señala el párroco de la aldea, José Manuel Sobrino Fernández. Cursó sus estudios en Ourense, en el colegio de la Purísima. Posteriormente se desplazó a Madrid y luego a Barcelona. Eran los albores de la guerra civil española. En la ciudad condal, Dorinda tuvo la opción de escapar del acoso de los milicianos republicanos. «Al ser aún novicia, su superiora le ofreció la opción de volver a casa, algo que ella rechazó», expone el párroco. Un médico refugió a la joven y a otra compañera en su casa, figurando ambas como empleadas del hogar. No valió de nada. Fueron denunciadas como religiosas y martirizadas el 24 de octubre de 1936. «Se la asesinó con una gran saña. Su cadáver quedó irreconocible a consecuencia de las heridas», relata el sacerdote de Lodoselo.

La casa natal de Dorinda aún se conserva en buen estado en el casco histórico de Lodoselo. En su patio todavía se mantiene un viejo retrato de la futura beata y otro de sus padres. Varios sobrinos de la religiosa viven en Sarreaus. Sus vecinos no ocultan su satisfacción por el reconocimiento a la beata. «Es una satisfacción para el pueblo. Fue una persona apegada a su aldea», asegura una lugareña.

«El día que colocamos su retrato en la iglesia fue muy especial. Esa jornada hubo una enorme carga emotiva entre los fieles, muchos de ellos lloraron. Dorinda es una hija de Lodoselo, fue bautizada en una vieja pila que aún se conserva en el templo. Varios de sus sobrinos viven y es una familia de toda la vida del pueblo», asevera Sobrino Fernández.

Desde mediados de noviembre, aquella sencilla Hija de la Caridad podrá ser reverenciada en los templos.

Sor Dorinda Sotelo: retrato na igrexa de Lodoselo

José R. Carballo, arzobispo de Belcastro, Pepe, para os veciñ@s, presidiu un acto o día 17 de agosto na igrexa de Lodoselo, que el mesmo califica de moi emotivo na prensa. 

«El jueves tuvimos un acto muy emotivo en la iglesia de Lodoselo. Se inauguró allí un retrato de la que será la primera beata del municipio de Sarreaus, Dorinda Sotelo Rodríguez. Tendrá ese reconocimiento el 11 de noviembre en Madrid. Es una gran noticia y un enorme orgullo para un pueblo pequeño», aseguró.

Dorinda Sotelo fue una novicia de la orden de las Hijas de la Caridad que murió en 1936 con tan solo 21 años. Fue la mayor de cuatro hermanos. Hija de labradores muy humildes, fue asesinada al inicio de la Guerra Civil. «Su cuñada aún vive en el pueblo y tiene sobrinas allí», comenta el arzobispo. La provincia ourensana cuenta en la actualidad con dos santos y veinte beatos.

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/sarreaus/2017/08/19/sarreaus-tendra-beata-noviembreprocedente-familia-humilde/0003_201708O19C8991.htm

http://mulleresourensas.blogspot.com.es/2010/12/sor-dorinda-sotelo-rodriguez.html

http://www.basilicalamilagrosa.es/BEATIFICACION%20MARTIRES/05%20Sor%20Dorinda%20Sotelo%20Rodriguez.pdf

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/2007/03/06/demostrar-martirio-sor-dorinda-dio-/0003_5606273.htm

http://misionerospaules.org/noticias/el-papa-francisco-reconoce-el-martirio-de-16-miembros-de-la-familia-vicenciana

Campamento verán 2017

Fomos engadindo aquí algunhas imaxes do día a día... Na rectoral; no campo da Lama; na aula da Natureza (act. ambientais de recoñecemento de árbores e contacontos nas cabanas); nos diferentes obradoiros; cos animais; na piscina municipal de Sarreaus; coa actividade de cociña intercultural (Noruega, Hawai, México, Marrocos); coas tendas de acampada; nos desprazamentos...  Con Belén e Iñaqui de Alicornio Organic Liquors / Licores Ecolóxicos Alicornio en Sarreaus; vendo o nacemento de dous años; montando unha verbena dun pobo con bar, orquestra, colchonetas e tiro... Pasándoo ben! Moitísimas grazas a tod@s os que fixestes isto posible. Parabéns!!!

Xeada matadora o 27 de abril

Despois dun mes de abril cunhas temperaturas cálidas, aínda que con escasísimas precipitacións, viñeron unhas xeadas (falouse de menos sete e menos oito graos) que deixaron aniquilados todos aqueles brotes que estaban vizosos polo bo tempo. 

Así as patacas que brotaran, os plantíos que se puxeran (verza, remolacha...), os castiñeiros, os nogais... e ata algúns carballos (o quercus pyrenaica) sufriron unha noite aniquiladora. A froita que xa se vía enxendrada (algunhas cereixas, peras...) tamén quedou chamoscada. O centeo, o trigo, a herba, o buxo de arredor da vivenda comunitaria... Muchou todo!

O vento destes días estalles arrincando as follas e nalgúns momentos isto parece o outono. 

Algunha xente maior lembrávanos o ano da fame; de cando veu unha xeada así e levara o pan...

Afortunadamente son outros tempos e temos outros posibles (que entón non había) pero é sangrante  pasear polo nosa contorna e ver o que lle está costando á natureza reporse; mesmo en algunha árbore que quedou totalmente abrasada estalle abrindo a casca... Chegará a secar? 

 

   

Curso "Aproveitamento e Conservación do Medio Natural"

Curso Medio Natural - Kizoa Editar Videos - Movie Maker

O Penedo do Angaraño. Historias e lendas na nosa contorna

http://vialethes.es/piedra-sanadora-arangano-sarreaus
http://www.altalimia.org/pdf/060177.pdf
http://www.galiciaencantada.com/lenda.asp?cat=13&id=341

Parabéns Rocío!!!

Bo Nadal de Feliz 2017

Premios da Crítica 2016... Parabéns Maribel!

Si, porque a nosa "Maribel" está entre o grupo de premiados na 39ª edición da Fundación Premios Da Crítica Galicia. Aínda que agora vive en Celanova para nós segue a ser aquela rapaciña boa que se criou no barrio do Outeiro; por iso queremos felicitala desde o CDR O Viso; a ela e a toda a súa familia ( especialmente ós seus avós, Francisco e Isabel). 

Daquelas primeiras actividades que se fixeron desde a Asociación Cultural O Cruceiro, que despois deu pé ó CDR "O Viso" a dos estudos dirixidos ou "doblescola" (L. Milani e a escola de Barbiana era un referente) foi unha das accións que sempre nos mantivo especilamente unidos con tod@s e cada un dos nen@s do pobo. Se non lembro mal, fomos co tractor do Ramón (o tío de Maribel) buscar as mesas e as cadeiras que nos deran na Agrupación escolar de Sarreaus para que na escola do pobo (que na década dos oitenta recuperamos do seu estado de abandono e semi ruinoso) poideramos ir facer os deberes... E moitas máis cousas: Preescolar na Casa, Xornadas de formación popular, escola de adultos, entroidos, magostos... 

Agora Maribel, Isabel Mociño González, entre outras cousas, ten levado adiante unha interesante labor a prol da literatura infantil e xuvenil galega. Aquí aparece como autora do libro que ven de ser premiado:

"Historia da Literatura Infantil e Xuvenil Galega" (Xerais, 2015), premio en la modalidad "Investigación" de los XXXIX "Premios da Crítica Galicia 2016".

Monografía coordinada por Blanca-Ana Roig Rechou. 

Autoras: Blanca-Ana Roig Rechou, Eulalia Agrelo Costas, Pilar Pili Bendoiro Mariño, Mar Fernández Vázquez (Mfv Ice-usc), Carmen Ferreira Boo, Isabel Mociño González, Marta Neira Rodríguez e Isabel Soto. 

Os Premios da Crítica Galicia 2016 son uns galardóns que teñen como obxectivo o de facer público o recoñecemento que, dentro do marco xeral da cultura galega, merecen os labores individuais ou colectivos que cada ano cristalizan en achegas relevantes para os diversos ámbitos da creación cultural e da investigación do país. De feito, nas súas 39 edicións estes galardóns recoñeceron o traballo de destacadas figuras e iniciativas, exemplo da diversidade e riqueza lingüística e cultural do país.

O noso José Miguel na tv3

   Cunha gran alegría, aínda que xa é unha nova non reciente, poñemos este enlace da televisión catalana onde saíu o noso amigo José Miguel. Parabéns !!! Parabéns tamén para Isabel, Socorro, Irene, Ánxela... Desde a distancia pero sempre na lembranza as moitas achegas que esta familia ten feito ó CDR O Viso, ó pobo de Lodoselo.  

http://www.ccma.cat/tv3/alacarta/telenoticies-comarques/un-estudi-de-lirta-posa-les-bases-per-al-futur-control-de-les-formigues-en-citrics/video/5623836/