Benvida/o ó blog do CDR " O Viso"

Benvida, benvido ó blog do Centro de Desenvolvemento Rural "O Viso".................. O que cres é o que creas.

lunes, 18 de diciembre de 2023

Fr. Francisco Alonso Iglesias finou en Noia ós 97 anos (77 de profesión relixiosa)

O pasado sábado recibimos a comunicación de que Fr. Francisco Alonso Iglesias (O Padre Alonso para uns, o Franciscano para outros) finara na enfermería de Noia. O domingo 17 estivemos no velorio, no funeral e no enterro; na sancristía, na Igrexa de Santiago e no cemiterio do Convento. 

Fr. Francisco Alonso Iglesias tiña 97 anos. Naceu en Lodoselo o 23 de agosto de 1926. Estudou Filosofía no Convento de San Diego de Canedo e Teoloxía en Santiago. Foi ordenado sacerdote en 1953. Nese mesmo ano foi nomeado secretario da comisión encargada de organizar actos do Centenario da Inmaculada. Tres anos despois foi instituído Predicador e nomeado Discreto do Convento de Betanzos. En 1957 foi destinado á Fundación de Venezuela. Volve do outro lado do Atlántico en 1961  para incorporarse ó convento de Betanzos.

Un ano despois é nomeado Vicario e Discreto do convento de Avilés  e en 1966 foi elixido Discreto da Residencia de Zamora e Ecónomo do Colexio. En 1967 é enviado a Estados Unidos durante dous anos para estudar inglés. En 1970 foi nomeado superior do convento de Ourense e membro do Consello Plenario da Provincia. No 71 regresa de novo a Betanzos como Presidente da Casa e no 72 noméano Ecónomo do Convento de Santiago.

En 1974 volve a Avilés como Vicario e no 77 é nomeado Gardián de Vigo e Director do Colexio Menor; no 80, Gardián de Noia e no 83, Gardián de Ourense e capellán da Residencia de maternidade. Nos anos 90 foi nomeado superior de Pontevedra, A Coruña, Avilés, Noia, Ourense... Estes últimos anos estivo en Noia onde finou o 16 de decembro de 2023.

Na parte final da celebración do funeral deuse lectura a unha carta de Fr. José Rodríguez Carballo, que desde o seu novo destino (como Arcebispo de Mérida-Badajoz) dicía entre outras cousas: “Sinto moito non poder facerme presente a causa de numerosos compromisos.  

Quero manifestar o grande aprecio que sempre lle tiven e que, pola súa parte, sempre me mostrou. Na miña vida franciscana el tivo moito que ver. Cando era neno sempre me dixen: Quero ser franciscano como o P. Alonso: cordial, familiar, sencillo, alegre.

Quero agradecer ó Señor a presencia do P. Alonso na miña vida. E a ti, querido P. Alonso, dígoche: Grazas por ser como fuches: campechano, transparente, sencillo, alegre. Grazas por amar tanto á Orde e á Provincia. Grazas por amar a túa terra, o teu pobo e as súas xentes e nunca renegar das túas raíces culturais e sociais. Un abrazo forte e unha oración sinceira, querido P. Alonso: veciño, irmán e amigo." 

O xoves, 28 de decembro, ás cinco da tarde, o Pepe (Fr. José R. Carballo, arcebispo de Mérida-Badajoz) vai presidir unha misa funeral, na igrexa de Lodoselo, polo eterno descanso do Francisco, o Franciscano, o P. Alonso.

lunes, 27 de noviembre de 2023

José Rodríguez Carballo toma posesión como arzobispo coadjutor de Mérida-Badajoz

José Carballo, el niño que jugó por las 'corredoiras' de A Limia, ya es arzobispo

-El nuevo prelado, que nació en Sarreaus (Ourense), en 1953, tomó ayer posesión ayer del cargo, al frente del Arzobispado de Mérida-Badajoz

-"Deseo una iglesia inclusiva y de puertas abiertas" declaró en presencia del Nuncio del papa, 10 cardenales y 20 obispos españoles

José Rodríguez Carballo (derecha), en su toma de posesión. | // FDV

El sacerdote franciscano José Rodríguez Carballo (Sarreaus, 1953), aquel niño que jugó por las “corredoiras” de su pequeño pueblo natal limiano de Lodoselo, en la provincia de Ourense, ha dado un salto más en su imparable curriculum eclesiástico, y ayer este “amigo personal” y hombre de confianza del papa Francisco, tomó posesión del cargo de arzobispo de Mérida-Badajoz, en un acto solemne en la seo catedralicia de es archidiócesis. En su primera ntervención ante la diócesis, además de ponerse al servicio de los fieles, el ya arzobispo Carballo mostró su deseo de trabajar a favor de “una iglesia inclusiva y de puertas abiertas”. 

 https://www.farodevigo.es/ourense/2023/11/25/limiano-jose-carballo-arzobispo-merida-95100587.html

___________________________________________________________________________________

El ourensano José Rodríguez Carballo toma posesión como arzobispo coadjutor de Mérida-Badajoz

 
El obispo de Ourense, Leonardo Lemos, ha asistido al acto en Badajoz

sábado, 11 de noviembre de 2023

Xa temos a sorte de ter un grupiño de persoas preparando as festas do vindeiro 2024. Graciñas!


Si, estamos no mes de novembro, sabémolo. Pois ben xa temos a sorte de contar cun grupiño de persoas que se está reunindo e preparando as festas do vindeiro ano 2024.

A través das RRSS recibimos unha invitació a seguilos: " Benvidos ó Facebook oficial da Comisión de Festas de Lodoselo. As festas do noso pobo sempre foron un referente na comarca; e agora,reunímonos uns cantos vecinos para facer das nosas festas, unha realidade.
Por esta canle, pediremos o voso apoio e suxestións, para que no 2024 e anos vindeiros, sigamos a ter as festas que o pobo merece"

viernes, 15 de septiembre de 2023

José R. Carballo nomeado arcebispo coadxutor de Mérida- Badajoz


 https://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/2023/09/15/nombramiento-jose-rodriguez-carballo-nuevo-arzobispo-coadjutor-merida/0003_202309O15C4994.htm

El ourensano José Rodríguez Carballo es el nuevo arzobispo coadjutor de Mérida-Badajoz

La Voz OURENSE

OURENSE

Imagen de archivo de José Rodríguez Carballo en una de sus últimas visitas a Ourense
Imagen de archivo de José Rodríguez Carballo en una de sus últimas visitas a Ourense Álvaro Vaquero

Nacido en Lodoselo en 1953 se incorporará a su nuevo destino cuando concluya la Asamblea General del Sínodo que se celebra en octubre

15 sep 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

El papa Francisco nombró este jueves arzobispo coadjutor de Mérida-Badajoz al ourensano José Rodríguez Carballo, de la Orden de Frailes Menores. Nacido en Lodoselo (Sarreaus) hace 70 años, Rodríguez Carballo fue nombrado arzobispo titular de Belcastro en el 2013, mismo año que el papa le otorgaba el cargo de secretario del Dicasterio para los Institutos de Vida Consagrada y Sociedades de Vida Apostólica, en el que continuará hasta la conclusión de la Asamblea General del Sínodo que se celebra en el mes de octubre.

 

miércoles, 16 de agosto de 2023

ISABEL MOCIÑO, autora da semana: Asociación Escritoras-es Lingua Galega - AELG

 https://www.aelg.gal

Pode ser uma imagem de 1 pessoa e texto que diz "Autora da semana Isabel Mociño"

Eu son filla da emigración. Nacín en Alemaña aínda que, cousas da vida, teño unha partida de nacemento española que di que seica foi en Sarreaus, un concello da Limia ourensá. Era alá polo ano no que o réxime ditatorial ía camiño do seu final. Porén para os meus avós maternos de Lodoselo era o inicio da crianza dun novo membro da familia, unha neta.

Os meus primeiros trece anos na aldea estiveron cheos de contos, lendas, sucedidos... Eu era a única nena do barrio do Outeiro, onde pululaban personaxes misteriosos que cada noite de inverno acudían á cociña dos meus avós. Con eles traían a carón do lume bruxas, mouros, fadas, lobos, ánimas que poboaron o meu imaxinario e moitas veces encheron de terror os meus soños. Era un mundo de palabras, escasos libros e unha televisión morta no salón debaixo dun pano, que só en sinaladas datas se acendía. Sen decatarme, un día que non sei cal foi, este microcosmos viuse esgazado por moitas razóns: cada vez eran máis as casas que se foron pechando, interesábame máis ir xogar ou falar cos rapaces doutros barrios ca estar a falar cos vellos que quedaban e o peor de todo foi que en plena adolescencia regresaron meus pais, que me levaron con eles para Celanova, onde vivín entre o conflito interno e a evocación do que quedou atrás os anos previos á marcha á universidade. Neste tempo refuxieime nos libros, como querendo buscar unha resposta que non chegou.

Foi quizais esa falta de respostas a que fixo que, sen decatarme, tomara camiños no plano laboral que me levaban unha e outra vez ao universo da infancia. Primeiro porque a ela regresei no inicio do meu labor de investigación, no que me acheguei ás figuras femininas no cancioneiro popular galego. Probablemente querendo coñecer mellor o que sentín sempre como unha perda, o mundo da tradición oral que me arrolou cada noite e cada soño. Máis tarde, casualidade ou non, rematei conducindo os meus pasos cara á Literatura Infantil e Xuvenil, na que comecei no momento que o século XX expiraba e se iniciaba un novo ciclo. Dende entón sigo dialogando coas bruxas, cos lobos, con mouras encantadas, pero tamén con extraterresteres, monstros e todo tipo de fauna literaria que alimenta o espírito de nenas e nenos do século das tecnoloxías, como aquel lume que arrequentou o espírito das xeracións que nos precederon e legaron tan rico patrimonio cultural.

Hai máis “casualidades” na miña vida. Máis argumentos para pensar que todo é un entramado de fíos invisíbeis que nos levan por camiños que só o tempo nos revela sorprendentes. Despois de traballar uns cantos anos como bolseira, esa figura que deu para tanto no tempo que nos tocou vivir, un día atopei que estaba facendo as maletas para marchar á emigración. Si, eu tamén seguía o camiño de miles e miles de homes e mulleres que, como os meus pais, un bo día decidiran que había que marchar, buscar outras formas de gañar o pan, coñecer outros mundos e outras xentes. Eu tamén marchaba cun contrato de traballo pechado por tres anos, cunhas condicións que só coñecería ao chegar ao destino: era a Universidade do País Vasco. Agora os emigrados somos xente máis preparada, traballadores cualificados, que seica imos como “embaixadores culturais” da nosa Terra. Con esta idea traballei en labores de docencia e investigación, pero sobre todo vivín moi intensamente a colaboración cos Centros Galegos de Vitoria-Gasteiz e San Sebastián-Donostia. Neses anos puiden entender mellor o que é o apego á terra. Vivín nas miñas carnes a emoción de xente que, xa con moitos anos e nacidos entre os vascos, segue sentindo que é ante todo de esencia galega, que quere volver á terra cando ten ocasión, que o seu legado cultural é unha mestura, pero no que as tradicións, costumes e crenzas dos seus antepasados galegos teñen a vitalidade e viveza que en parte estamos perdendo aquí.

De volta a Galicia, integreime na Universidade de Vigo, na que comecei os meus estudos universitarios. Aquí levo dende o ano 2009, primeiro en Filoloxía e Tradución, despois na Facultade de Educación e Traballo Social de Ourense. E sigo coa Literatura Infantil e Xuvenil a voltas. Mais agora tentando que as futuras mestras e mestres de Educación Infantil e Primaria a lean, a coñezan, a amen e a transmitan aos seus destinatarios preferenciais, as nenas e nenos.

Infancia, infancia, infancia.....

Un ano máis a prensa faise eco da presenza do "arzobispo de Belcastro" en Lodoselo

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/sarreaus/2023/08/16/padre-carballo-preside-fiestas-puedo-lodoselo-regresara-espana-arzobispo 

El padre Carballo preside las fiestas de su pueblo en Lodoselo y regresará a España como arzobispo

a. mínguez OURENSE / LA VOZ

SARREAUS

José Rodríguez Carballo presidió la procesión en Lodoselo, Sarreaus
José Rodríguez Carballo presidió la procesión en Lodoselo, Sarreaus Alejandro Mínguez

El prelado de Belcastro, en Italia, no faltó a la cita en Sarreaus

16 ago 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

El arzobispo de Belcastro y ex ministro general de la orden franciscana, José Rodríguez Carballo, presidió un año más la procesión y eucaristía del 15 de agosto en su pueblo natal de la comarca limiana, Lodoselo, dentro del Concello de Sarreaus.

Hombre próximo al papa Francisco, lleva algo más de diez años en Italia como titular de Belcastro y 36 fuera de España, situación que cambiará próximamente. Aún sin destino ni fecha confirmada, es seguro que el año próximo el padre Carballo no viajará desde Italia para celebrar los actos en su localidad natal, ya que estará en una archidiócesis española. José Rodríguez Carballo, conocido como o «fillo da Celia» en Lodoselo, presidió la procesión por la localidad acompañado de sus vecinos y después la misa en la que destacó el papel de la juventud como profetas de la religión católica.

El arzobispo de Belcastro destacó la jornada de la juventud vivida este mes en Lisboa bajo la presidencia del papa Francisco como modelo a imitar ante la necesidad del papel de los jóvenes en el futuro de la Iglesia.

 

martes, 16 de mayo de 2023

#Pobo-escola. Ceip Rosalía de Castro (Xinzo de Limia)

A mesma percepción é unha interpretación. "Non vemos as cousas como son; vémolas como somos".
O alumnado de infantil do Ceip Rosalía de Castro de Xinzo, un ano máis, en #Lodoselo. #Pobo-escola. Graciñas por este día 

Verlaquí a entrada que fixeron na charca dos libros (blog da BE do cole) desta saída:

"Non se lembran os días, lémbranse os momentos"

 (Cesar Pavese. Escritor italiano. 1908 - 1950)

E chegou o momento de emprender a súa primeira gran viaxe... Nada menos que a Lodoselo e con tod@s @s compañeir@s e as mestras!!

Un día cargado de emocións, de vivencias, de querer estar en todos os sitios e de non querer perder nin un só detalle!

Cando todas estas nenas e nenos medren, non recordarán se foi xoves ou martes ou luns... Só lembrarán ese día tod@s xunt@s, fóra do cole, pasándoo xenial ... 

E por suposto que nas súas memorias estarán eses primeiros grandes momentos que gozaron o  día que por primeira vez saíron de clase!

http://charcalibros.blogspot.com/2023/05/a-nosa-primeira-gran-viaxe.html 

domingo, 12 de febrero de 2023

Domingo corredoiro. Lodoselo 2023

Este 12 de febreiro, domingo corredoiro, tivemos a sorte de escoitar as chocas dos nosos peliqueiros e lembrar un ano máis esta emotiva festa; e agradecer a todas as persoas que fixeron e seguen a facer grandes estas datas. 

Se en tempos, como nos recordaban hoxe, cando estaba prohibido tamén se facía e eran os quintos que ese ano ían facer o servizo militar os que se vestían de peliqueiros, hoxe poidemos gozar dun momento ben lindo, de todo un grupo de persoas que nos agasallou coas mellores galas destas festas. Presente e futuro: porque tiñamos ata as crianzas máis pequeniñas (con catro meses!!!) vestidas de peliqueiros no colo. E moi boa canteira. 

Na vivenda comunitaria (A túa outra casa), á saída da misa e diante da taberna... polas rúas: uns sons, unhas imaxes con raíces tan dentro de nós que sempre nos fai ferver o sangue, que nos enche de entusiasmo. Que de hoxe nun ano. Moitísimas grazas

 

Pincha neste enlace para ver o vídeo 
 

Velaquí a maxia que todos os pobos sentiron desde a máis remota antigüidade: a do placer do prohibido, a do anonimato, o rompemento de normas, a anarquía total durante un tempo breve para logo volver á monotonía de todo o ano. A necesidade de vivir por uns días unha inversión de valores, de trastocar papeis, de “tolear” colectivamente.
Honramos desde aquí a máis universal festa dos galegos, con milleiros de anos de historia, que non se resignou a morrer nos anos máis negros da nosa historia. http://entroido.galiciadigital.com/inicio

Foto de Xosé Calleja que quixo estar con nós este día; tamén Nieves (de Laza). Nieves Amado Rolán é arqueóloga. Outra estudosa destes temas (tradicións, entroido... ) coma o amigo Xosé C. E outro artista, Roberto de la Torre, que se presenta no seu perfil de instagram como “Fotógrafo documental, rituales, magia y religión. Gallaecia”.

domingo, 1 de enero de 2023

Estreamos o 2023 cunha farta de auga


 


F. Emi
F. Josefa                                                          F. Pili

A fonte do Carraghal botando auga coma noutros tempos, a Lama encharcada e desaugando por todos cantos balados había, o regueiro que baixa das Lameiras do Monte pola beira do Centro de Inclusión tan completamente cheo que o tubos sumidoriros que pasan debaixo da pista  non dan tragado... E as fotos que poñen no grupo da veciñanza á noite de como vai o río onde o forno (na canella da ponte) e entre a Caghalla e a canella de Sobelaira que case alcanza a altura da estrada. Estrada que ó solpor está invadida por un río de auga que baixa do palanquín cara Ribeiriño...

Os que xa temos unha idade estivemos a lembrar aquelas cheas que marcharon cos colondros ou cabazos (ata na feixoa) ou o non poder pasar dunha parte do pobo cara a outra pola forza que levaba o río, nin siquera na canella da Ponte que entón era o lugar onde había un paso máis alto e que se derrubou e anchou cando foi da parcelaria. Claro, entón era de pedra e elevada; despois de formigón e sen apenas subida e baixada.

Dende xa hai ben anos non ten habido aquel tipo de enchentas... e iso que entón "xuntábase o Concello e limpábase o río desde as Lamas ata os Prados do Río" (dicía hoxe o Inocencio, 92 anos). Agora iso non se fai, nin se pode (A Confederación Hidrográfica pasou de ignorar a existencia do noso río e deixar que a Parcelaria o eliminara a reaparecer agora, cebarse coa vecindade e manter dende hai anos un entorno vomitivo: feismo, inacabado, perigoso...).

Nesta estrea do 2023, neste día cheo de auga... ata fartar aproveitamos para facer un chamamento a quen corresponda e reclamar que os espazos se manteñan como corresponde para vivirmos nun entorno habitable e habitado. Espazos acondicionados para as persoas, para os animais, para os vehículos... E, claro, tamén para a auga. Porque a Natureza é o que ten. Alguén nos lembraba o dito de "Deus perdoa sempre; as persoas, a veces; a natureza, nunca".