O galiñeiro do "Carraghal" (carregal) un fervedoiro de vida

Na Lama, a beira da reitoral, está a horta do "carraghal" (que é como o pronunciamos aquí); na toponimia aparece como carregal, sendo unha das súas acepcións "terreo abundante en cárregas, generalmente pantanoso". 

Dende hai anos deixáronnola os pais do Arsenio e o Francisco (Serafín e Modesta) para complementar as actividades que desde o CDR O Viso facemos como Pobo escola e puxemos o invernadoiro, galiñas, coellos... Espazo polo que teñen pasado ó longo destes anos milleiros de nen@s, moz@s e persoas adultas.

Este ano tan especial non houbo posibilidade de que participaran os grupos dos colexios nin outros movementos de tempo libre que teñen en Lodoselo unha cita coa educación medio ambiental... Puntualmente visítanno as familias que volven de vacacións e o vecindario da contorna (arrastrado polas crianzas) que xa coñece este recuncho.

Así que vos facemos partícipes, por este medio, desta visita virtual e a posibilidade de facela real acordando un horario posible e mesmo vos ofertamos o poder mercar algúns exemplares. Son mestizaxe de varias razas: a galiña típica que sempre houbo nas nosas casas do pobo que se foi cruzando con outras razas que fomos metendo, como as galegas Galiña de Mos e Pita Piñeira. Pero tamén coa Pinta asturiana, Barneverdel e Araucana que no seu momento nos achegaron o Angel Isaac e o Alberto de Xinzo, o Manolo de Allariz ou o Toño de Freixo, a Ángela de Freande, a Esther e o Toño de Folgoso... 

Máis de 100 nacementos nesta primavera (algunhas xa están en Nocelo da Pena, Faramontaos, Xinzo, Coedo...) contabilizando os que naceron no galiñeiro do Ceip Rosalía de Castro para o que levamos en xaneiro dúas galiñas kikas que tamén criaron e están xa coa segunda polada. Outro punto de "atracción" para nen@s e menos nenos que xa teñen unha cita nos seus paseos pola vila.   

E, entre nós, rapamos o rabaño do CDR

Este ano, con todas as anomalías que temos tido pola culpa do maldito coronavirus, acometemos con máis atrevemento que mestría un novo cometido que outros anos viñan facer os especialistas, os rapadores. Con Fran, á cabeza, animando desde había uns días a facelo nós.

Grazas a Eloi, que sabe de todo e que tamén nos fixo unha desmostración e a Alberto, Fran e Toño que queremos seguir aprendendo todos os días, o luns e martes pola tarde rapamos as ovellas. Esta semana xa é moita a calor que fai e si, quedaron ben fresquiñas.

A primeira tarde foi moita novidade: estaba o que lembrabamos de ter visto outros anos ós rapadorres, algún vídeo... Así que estabamos tensos: afacernos á máquina (de 2ª man pero ben xeitosa, por certo), a frustración de facerlle algún corte ás ovellas, a calor, etc. Con todo, soubémolo levar e si, comentamos á tarde seguinte que acabaramos moi cansos. Seguramente máis ffroito do estrés que do traballo físico, que tamen o é.

A tarde do martes xa foi máis sobre rodas; a pequena experiencia do día anterior contribuíu a que se notara unha gran melloría. E si, moi contentos de seguir aprendendo a facer algo de todo; como comentabamos para  alentarnos: mellor saber pouco de moitas cousas que moito de poucas, que parece que é ó que se tende, especializarse moitísimo (que tamén é necesario) pero para a nosa realidade rural (e para unha organización de economía social, como é o CDR) sempre se levou máis e coidamos que segue a ter vixencia o outro modelo.  

Manolo e Brais son noticia hoxe na Región. Dous cracks que temos en Lodoselo!

Todo un orgullo seguir aparecendo na prensa xente amiga, xente nova, veciños... que neste 1º de maio e todos os días do ano fan do traballo na contorna a principal ferramenta para construírmos un mundo mellor. 

https://www.laregion.es/articulo/a-limia/rescate-final-triste-buho-real-sarreaus/

El ave rapaz no pudo superar el daño que le produjo la herida en una de sus alas, aunque varias fueron las personas que trataron de salvarla, entre ellas, dos jóvenes de Lodoselo, en Sarreaus

Esta historia no tiene un final feliz. Sí tiene una parte positiva, y es que cada vez son menos las personas que no detienen su coche al cruzarse con un animal o ave malherida en una carretera o en la vía pública para tratar de auxiliarle. 

Prueba de esto último es el caso de Manuel González, vecino de Lodoselo -Sarreaus-, que no dudó en detener su vehículo para asistir a un imponente búho real -poco común en el entorno- herido de gravedad. "Volvía a casa en mi vehículo cuando me percaté de que estaba en la carretera. Trató de escapar pero no pudo porque tenía un ala rota", recuerda el vecino de Lodoselo. "Se dejó coger bien, pero estaba un poco asustado. Si se ve algo así pues, hombre, siempre intenta uno ayudar", añade. 

Manuel cargó con el ave, de grandes dimensiones -cada una de sus alas tenía una longitud de un metro- y la llevó a un joven cetrero del pueblo: Brais Mellado, de 15 años. "Yo no sabía que hacer. Me acordé de un vecino mío que le gusta mucho este tema de la cetrería y se lo llevé", recuerda Manuel, quien se sorprendió mucho de la presencia de este ave: "Si te digo la verdad yo nunca había visto un búho de estas características por nuestra zona. Fue la primera vez. Era grandísimo", añade.

Brais Mellado que, desde los 10 años de edad, siente adoración por las aves rapaces -lo que le llevó a introducirse en el mundo de la cetrería-atendió al búho real. "Trouxéronmo á finca da casa e eu no momento xa souben que era un búho real. É unha especie bastante rara de atopar por aquí e está bastante amenazada. As aves rapaces están protexidas en toda España porque non hai un grande número de exemplares", explica el adolescente. "Eu como tiña comida para aves rapaces dinlle un pouco. O búho estaba moi delgado. Notábaselle no peito e tiña moita fame, porque ao estar moi asustados non adoitan comer diante dun humano, pero este búho, a diferencia doutros casos, pois comeu", añadió. 

Los jóvenes decidieron llamar al Centro de Recuperación de Fauna de O Alto do Rodicio, sin embargo, al no obtener respuesta -este servicio cierra a las 21,00 horas y eran cerca de las 22,00 horas- optaron por llamar al 112, desde donde se envió a dos voluntarios de Protección Civil de Sarreaus. Los efectivos cobijaron al búho en instalaciones municipales durante toda la noche dentro de una caja de cartón grande al no tener un contacto alternativo de un veterinario de urgencia. "Nos dixeron que a primeira hora da mañá xa irían os do Centro de Recuperación a recollelo. Chamei alí á mañá e me dixeron que o veterinario vería ao búho ao día seguinte", cuenta Brais Mellado. No tuvo buena suerte el Búho de Sarreaus. Pese a que todos los implicados en su rescate: Manuel, Brais y José Ángel Garrido -uno de los efectivos de Protección Civil- querían asistir a la suelta del ave una vez que ésta estuviera recuperada, desde el servicio de prensa de la Consellería de Medio Ambiente aseguraban ayer que, pese a que el ave había llegado viva a las instalaciones de O Rodicio, no se pudo hacer nada por salvarle. Previsiblemente y según cuenta Brais, una descarga eléctrica ocasionó los daños al búho. Un final triste en una historia en la que la solidaridad ciudadana fue la gran protagonista.

"Marzo amola, abril esfola"

Velaquí tres imaxes de hoxe, 31 de marzo que nos enviaron Fran, Alberto e Yedhiel para facernos unha idea desta xornada aí fóra.

E aínda que se di que "entre marzo e abril coa neve o cuco non quere vir" esta nevada colleuno aquí porque nós xa o levamos escoitando desde o venres 27 na Rañada, cara o Covelo e nas Poulas de Monelo... 

 

"A solidariedade é abrumadora" (Juanjo)

https://www.laregion.es

El ingeniero industrial Juanjo Pérez, de Lodoselo, (Sarreaus), forma parte del equipo de construcción del centro sanitario de campaña ubicado en Madrid. "Traballamos dende o venres de seguido, coma se fora unha única xornada", dice.

Las instalaciones de Ifema, en la capital española, se transforman estos días, a paso veloz, en un hospital dedicado de forma exclusiva a pacientes de coronavirus. Aunque el pabellón 5 ya se encuentra activo –acoge a lrededor de 200 pacientes–, el equipo de construcción no descansa, y a última hora de hoy espera finalizar la adecuación de las naves 7 y 9. En total el centro contará con 1.300 camas, lo que lo convierte en el hospital más grande del país. 

El ingeniero industrial Juanjo Pérez, de padres de Lodoselo y Sarreaus, forma parte de la elaboración de los planos del proyecto, que arrancó el viernes pasado. "Son xornadas que non teñen fin, é coma se estiverámos nunha xornada dende o venres pasado, que foi o día que comezamos", explica a través del teléfono, en una breve parada del trabajo. Los pabellones 7 y 9 incrementarán en 35.000 metros cuadrados el espacio ya activo de la nave 5. "É algo moi complexo, non tanto pola colocación das camas e do material, senon pola necesidade que teñen todos os pacientes de ventilación mecánica", apunta. El ourensano explica que la mayor dificultad es la colocación de gases medicinales: "Todos os hospitais de Europa e do mundo están ampliando as súas instalacións, e as súas instalacións requiren de cobre, de tomas e de caudalímetro, entón é moi difícil conseguir o material". Doscientos fontaneros trabajaban ayer en Ifema para adecuar el espacio, mientras el equipo espera la llegada de nueva mercancía para completar la obra. 

“ABRUMA A SOLIDARIEDADE"

Desde el inicio del hospital de campaña, el pasado viernes, muchas han sido las donaciones y colaboraciones de entidades, así como ciudadanos. "A solidariedade é abrumadora, a xente o único que quere facer é axudar, sumarse e traballar. O que importa agora é acabar canto antes, e todos o sabemos. Polo de agora non se falou de cartos, ninguén pregunta, o primeiro é o primeiro, do resto xa se falará despois", asegura. 

El ingeniero también destaca la agilidad del equipo de Ifema –"Nós fixemos os planos sanitarios e en nada xa estaba montado, están facendo unha tarefa espectacular"–, y el espíritu de las empresas participantes –"Por exemplo, contamos coa axuda das dúas empresas máis grandes do país de gases mediciñais, nisto non son competencia, están traballando conxuntamente"–. 

“É inaudito"

Juanjo Pérez cuenta con una larga experiencia al frente de proyectos de gestión sanitaria, pero asegura que "é inaudito, non esperas ter que traballar nunha cousa deste tipo". Después de pasar por el CHUO, fue el primer gerente no médico del Hospital Universitario Central de Asturias, y más tarde director de gestión del Hospital de La Paz. En 2014 lideró la creación del hospital de enfermedades infecciosas de Madrid, tras el primer caso de ébola en España. Aún así, nada se parece a la situación actual. "Isto pillounos a todos sen estar preparados, pensabamos que ía ser unha falsa alarma como a gripe A ou mesmo o ébola, estabamos convencidos de que non nos ía tocar, coma no noso, no resto de países", asegura.

Hace semanas, la población veía  de lejos la creación de un hospital en China para atender casos de COVID-19, sin imaginarse que las imágenes se repetirían, pero esta vez en Madrid.

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/sociedad/2020/03/25/

«La forma en la que está colaborando todo el mundo en Ifema es un espectáculo»

Juan José Pérez Blanco es el ingeniero ourensano que dirige las obras para montar en el recinto ferial madrileño el mayor hospital de campaña del país

De Lodoselo al Vaticano

https://www.laregion.es/articulo/a-limia/de-lodoselo-al-vaticano/20200309221215931933.html

El autor de la creación, Xavier Lemos Godoy.

El retrato de un limiano, el arzobispo José Rodríguez Carballo, luce desde hace un tiempo en el Palacio de San Carlo, al lado de la residencia del Papa Francisco. Él mismo agradeció la creación a su autor, el vigués Xavier Lemos.

Ciudad del Vaticano. Basílica de San Pedro. Resulta difícil no conmoverse o dejar de admirar la riqueza artística y arquitectónica que rezuma cada esquina del conjunto. Desde hace muy poco tiempo, dos nuevas obras pueden ser contempladas por los millones de visitantes que se acercan hasta este lugar cada año. Se trata de dos retratos realizados por el pintor vigués Xavier Lemos Godoy, y protagonizados por el Papa Francisco y el arzobispo natural de Lodoselo, en Sarreaus, José Rodríguez Carballo, secretario de la Congregación para los Institutos de la Vida Consagrada y Sociedades de Vida Apostólica. Las dos se exhiben en dependencias vaticanas.

Fue el propio arzobispo de raíces limianas quien, a través de una misiva remitida la semana pasada a Vigo, agradeció ambas creaciones y dió razón de la localización a su autor. "El retrato del Papa Francisco está ubicado en el Palacio de las Congregaciones, situado en la Plaza de San Pedro, donde puede ser admirado por muchos de los que diariamente frecuentan dicho palacio", explica el religioso. "Mi retrato está expuesto en el Palacio de San Carlo, al lado mismo de la residencia del Papa", continúa, antes de especificar que ambos "están enmarcados con una moldura conforme a los criterios con los que han sido encuadrados otros retratos de papas y autoridades vaticanas". 

Dicen entre elas falando: "eu non saio polas casas, porque nunhas danme caldo e noutras danme papas".

Entroidando: Que siga a tradición. Momentos para celebrarmos xuntos: colgamento do Meco, actividades no Centro de Inclusión e Casa Niño Lodoselo, no desfile infantil en Xinzo e en Sarreaus.

Pincha na imaxe ou no enlace. 

 http://www.kizoa.es/Editar-Vídeos-Movie-Maker/d312217427kP1103377435o2l1/entroidando-2020

Ven Antroido, ven axiña, con mázcara e barullo, para poder brincar coas mozas e para encher ben o bandullo.

Adeus martes de Antroido, adeus meu amiguiño, ata o domingo de Pascua non comerei máis touciño 

Cacaracá, ponte na pá, Faime un bolo, cómeo todo, deixa un bocado para o martes de Antroido. 

Martes de Antroido, ti has de vir, cuncas e platos han de ruxir.

Cacaracá, ponte na pá, Faime un bolo, non o comas todo, deixa unha miga para o día de Entroido.

Eu quería ó carnaval como un irmán verdadeiro, agora xa non o quero, que me chaman entroideiro. 

Anque lle vimos aquí, non é por facerlle mal, vimos por lle anunciar que estamos no Carnaval. 

¡Vinde nenas! ¡Vinde nenos! Non quero cara de penas e de choros moitos menos.

O Entroido imos festexar: filloas e orellas comeremos a fartar. de disfraces non falemos que eso non faltará.

Adeus martes de Entroido, unto vello e longaniza, escondeivos compañeirois que hoxe é corte de linza.

Aí ven o Entroido, e festa rachada, os nenos na escola faremos foliada.

¡Delgadiña, delgadiña quen te vestíu de gorda, con careta e sen careta a fame ben se che nota.

Nesta mañá de domingo, o día da lotaría de Nadal, con todo encharcado polas continuas cicloxéneses explosivas -e aínda cunha delas (Fabien) aquí- nas lameiras da Lama dúas ovellas, unha aña de raza galega e unha ovella latxa estaban de parto.

 Cada unha delas apartárase do rabaño e buscara un sitio. Eu dun lado para outro observando como se apañan e se precisan axuda. E cando xa nacen, premio para as nais (un anaco de pan, coma toda a vida vin); maman os calostros e apáñoos cara o cuberto porque volve chover, aínda que de cando en vez sae o sol.

Despois, coas demais na Rañada puidemos comprobar que a forza do vento destes días deixou aquí as súas pegadas: crebou polas de catiñeiros e mesmo outras que valerían de trabes; tamén arrancou algún que estaba seco. 

"Eu son nós"

Resumo do descurso do premio Pedra Alta 2019

YASMINA LÓPEZ03/12/19

O premiado co galardón Pedra Alta 2019, Toño, recolleu a escultura representativa en nome de todo o CDR O VISO, así como, segundo el mesmo, en nome de todos os alí presentes, posto que nas súas propias palabras, eu son nós.

Tras unha petición de que todos se saudasen entre eles a modo de felicitación polo conseguido, este mestre comezou agradecendo a Miguel e Digno, ás dúas persoas que foron referencia para iniciar todo o proxecto que a día de hoxe pode recoller ese premio, un conxunto de asociacións galegas de pedra e xente, pilares básicos da súa crenza.

A emoción fíxose protagonista deste home que, incapaz de amosar unha perspectiva protagonista, só puido encherse de gabanzas para todos aqueles que creron, aqueles que alaban o que fan e todos os que, ao final, forman parte dunha iniciativa que segue crecendo e axudando a moitas persoas. Facéndose eco das palabras de Unamuno, nadie es el que es si no el que le hacen los demás, recordou tamén a máxima dun cura da Limia que dixo non ser amados é unha simple desventura, a verdadeira desgracia é non amar.

Procedeu tamén a pedir perdón por chegar á súa posición por causalidades do destino, empurrado ou animado por alguén, así como ocorría nunha historia coa que exemplificou a situación, provocando os sorrisos de todos os presentes no Museo Etnográfico da Limia. Insistiu en múltiples ocasións no seu carácter de imaxe, de representación de algo moito máis profundo, quitándose méritos e facendo fincapé na importancia de todos aqueles que se manteñen detrás, os que saen e os que representan a todos os que saíron.

Quixo Toño tamén recordar a todos os que xa non están, pero estiveron, asegurando que son moitos os que fan que o CDR funcione. Desculpouse por todos os erros cometidos, asegurando que oxalá foramos tan bos como dicides que somos, coa intención de procurar facer da mellora, algo permanente. Describiu de forma clara o traballo que desenvolven e como intentan aprender cada día a levar a cabo a solidariedade organizada, a traballar mediante a ética de coidados, a compartir unha mirada do rural como merece ser mirado, a acompañar e intervir e outras moitas máximas que este home soubo transmitir dun xeito realmente poético.

A súa intervención rematou coa exemplificación de todo o anteriormente dito cun conto escrito nunha saba pola súa familia. Conseguiu emocionar mediante debuxos, palabras e cantos que deixaron claro como este mestre, e a asociación da que é imaxe, son dignos merecedores deste premio que, de seguro, faranlles sentir un enorme orgullo.

Por medio de contos e historias, tanto reais baseadas na súa experiencia como fábulas que fan entender aínda máis profundamente as súas palabras, Toño chegou ao corazón de todos os alí presentes, así como aos que dende as súas casas poden escoitar agora este discurso dende o seguinte enlace https://www.facebook.com/dende.alimia/videos/2465698160378210/?t=3127.

Lodoselo estivo o sábado de festa

 

LUIS VELOSO

02/12/19

Dous foron os motivos, o CDR “”O Viso” recibiu o premio máis importante que ata agora se concede na Limia, o premio Pedra Alta que outorga cada ano o Museo Etnográfico da Limia e nesta edición, como se dixo o sábado un montón de veces é un premio que como a lotería do Nadal, foi moi repartido.

O primeiro premiado foi a persoa que votou a andar todo aló polos oitenta, primeiro na cabeza e despois con feitos. Tamén foi o premio para a súa compañeira e nai da súa filla Saray e do seu fillo Yedhiel , Carmen, que como ocorre con el, cando preguntamos por ela xa dicimos “Carmen a de Lodoselo. E despois tal e como insistiu dicindo no seu discurso de agradecemento Toño, “o de Lodoselo”, era un premio para todos, non so todos os directivos, traballadores e ex-traballadores (90 ao longo dos anos), colaboradores, voluntarios... se non tamén para os que viven a diario nas súas instalacións. Tal foi así que unha representación de todos saíu a recibir o premio incluíndo á “Cristalina”, veciña de Vilar de Santos.

Pero non quedou aí a cousa. Toño, quixo que todos os que alí estábamos fóramos partícipes do premio e antes de nada tivemos que felicitarnos entre nos, si si, como na misa, dician algúns cando é o momento de darnos a man.

Como poden comprobar o premio Pedra Alta, que por certo simbolízase nunha pedra alta que todos os anos deseña, fai e regala o tamén escultor limián Xosé Lois Carrera, estivo totalmente repartido, iso si a cerimonia, a que asistiron a maioría dos alcaldes da comarca faltou precisamente o de Sarreaus, concello onde se atopa o Centro de Desenvolvemento Rural, que xa nestes momentos é o faro no que se miran outros centros de Galicia e o resto de España.

No CDR salvando as distancias loxicamente ocorre o mesmo que sabemos dos grandes personaxes como o Quixote que perden o seu apelido  para chamarlles Don Quijote de la Mancha, pois aquí na Limia ocorre o mesmo si preguntas por Antonio Rodríguez Corbal, o 100% da poboación contestará que non o coñece. Poren, si dis Toño de Lodoselo ese mesmo 100% xa o identifica.

E como non podía ser doutra maneira como para Toño todo isto comezou coma un conto dos que lle soía contar aos rapaces de preescolar durante os anos que tivo que percorrer a metade da provincia, ao final do acto rematou cun conto escrito en sábenas vellas da súa nai.

Moitas grazas por todo a “O Toño de Lodoselo”

Publicación do Museo da Limia

CDR O Viso, «A solidariedade organizada»

Dic 2, 2019

Desde hai tres anos, Vilar de Santos, novembro e último sábado de mes combínanse nun cerimonial que vai camiño de virar encontro de ineludible confraternización, cita onde as limiás e os limiaos nos revermos para celebrarmos o feito de continuarmos a ser baixo a solemne presidencia do menhir da Pedra Alta, marco inconfundible desta Galiza que aquí, nestas paraxes, se torna planicie e agranda os horizontes. 

Foi ao redor da Pedra Alta que nos xuntamos hai dous anos para celebrarmos, co protagonista, a vida e obra de Don Elixio Rivas Quintas que da Xunqueira limiá enxergou, cedo, A Limia enteira, foi tamén baixo o pétreo fito que nos reunimos para prestar homenaxe ao profesor de Historia Antiga e orgulloso veciño de Lucenza, Antonio Rodríguez Colmenero, imprescindible recorrermos a ambos se queremos poder interpretar os pasos da nosa historia.

Este ano, en cambio, tocaba mudar de perspectiva e colocar a ollada no labor colectivo, o labor dunha entidade, o CDR O Viso, que desde hai trinta anos (en 2020 asinala a efeméride) como tal e desde 1985 como a Asociación O Cruceiro; é referencia do activismo social na comarca, un activismo presidido por vontades como a de facer o “necesario, posible”, por palabras do portavoz no día de celebración, Antonio Rodríguez Corbal, o “Toño de Lodoselo”, bonito nome “Otoño” que recollera en anécdota deliciosa o encargado da laudatio, Xosé Manuel Cid, mais, e sobre todo, bonito empeño o que encetou o Toño, e máis a Carme, acompañados por unha manchea de nomes propios, como os do Alberto, a Lucía e tantos outros, para librar batallas contra o despoboamento, por manter os pobos con vida, por unir xeracións en torno de experiencias de mutua e vivo convivio, en base a unha “solidariedade organizada” que comezou, como dixemos, hai xa anos, grazas ao impulso de cregos que teimaron en renacer galegos, o Digno de Arzádegos, o sábado presente, o noso Miguel Fernández Grande ou Antonio Gandoy Pérez, o cura “da bicicleta” creador do Preescolar na Casa e a quen, confesa, tanto debe o Toño e o propio CDR, conceptualmente. 

Adobiada coas intervencións de Xan Jardón, alcalde de Vilar de Santos e presidente de honra do Museo, Delfín Caseiro, presidente do Padroado e Sabela Rodríguez, secretaria do Padroado do Museo, a xornada tivo tamén pezas musicais polo acordeón e voz de Luis Humberto Cao e Baldomero Pavón,  unha laudatio, preñada de abondosas gargalladas, por parte de Xosé Manuel Cid e momentos moi emotivos coa recolla colectiva do premio e o conto en formato saba “A parte que falta” de Shel Siverstein, todo antes do almorzo de confraternización á volta dun cocido.

Abofé con tan merecentes premiados, valía a pena, confesaba Delfín Caseiro, recelebralos todos os anos á par do novo ou nova merecente. 

Ata o ano que vén, logo.

http://www.museodalimia.com/cdr-o-viso-a-solidariedade-organizada/

Tamén A Voz recolleu a nova. Pódela ver neste enlace:

https://www.lavozdegalicia.es/noticia/ourense/2019/12/01/medio-rural-museo-da-limia-premia-centro-desarrollo-viso/0003_201912O1C7994.htm 

Lodoselo, ese lugar do mundo onde nunca escurece

CARTAS SEN SELO. La Región. Opinión. Luns 14 d eoutubro de 2019

XOSÉ ANTÓN JARDÓN DACAL 

Coordinador do Museo da Limia

Lodoselo, ese lugar do mundo onde nunca escurece

Ao CDR “O Viso”, gañador do III Pedra Alta, por tantas pingadas de luz.

 Da minha aldeia veio quanto da terra se pode ver no Universo... / Por isso a minha aldeia é tão grande como outra terra qualquer / Porque eu sou do tamanho do que vejo / E não, do tamanho da minha altura... (“O Guardador de Rebanhos”, Alberto Caeiro). 

 Escoita as pedras... Descobre a Galicia que non se ve”. Así de lírico mais coa suficiente forza e contundencia aparece estampado na ladeira da Limia que quere emparentar co val de Monterrei, en Lodoselo, o lema do CDR “O Viso”, nado en 1990 do xerme dunha asociación creada en 1985 para encamiñar as inquedanzas culturais e sociais dun grupo de mozos vinculados ao lugar. 

 Desde aquela, o Centro de Desenvolvemento Rural “O Viso” –e xa van alá máis de 30 anos– medra a escape e madura para permanecer mirando cara ao monte Talariño, acolá onde seica nace o río do esquecemento, o Lethes, e nunca deixa de teimar e de gurrar contra o desleixo da esencia das aldeas galegas, turrando por sedeños atados ás súas mesmas entrañas coa forza e co xenio necesarios para que non se deixasen deturpar polos obscenos intereses dun consumismo feroz, tinguido de progreso e urbanidade, que avanza con demasiada présa, disposto a abafar a identidade e solvencia do medio rural galego, ora desposuíndoo dos seus elementos esenciais, ora embobando as súas xentes con actitudes e abelorios descaradamente perniciosos.

 Carmen e Toño, almas e mans incansábeis do proxecto “O Viso”, xunto con outros moitos, acompañantes fieis na súa decidida andaina, empéñanse desde entón en recuperar o espírito comunitario que durante séculos conforma un dos nosos principais sinais de identidade. Comezan, como non podía ser doutro xeito, pola rehabilitación da vella escola de Lodoselo, privada da súa razón de ser cando un sistema revirado decide axotar os rapaces cara ás concentracións escolares; recuperan as festas e os costumes populares, eclipsados pola insolencia e estulticia dunha modernidade talmente ridícula e badoca que ocupa sen permiso as nosas aldeas; recuperan o patrimonio identitario, as fontes, a reitoral, o forno, a forxa,... a memoria que nos tece o ser.

 Desde o primeiro instante, o CDR “O Viso” porfía ata fender e refender cos ollos, co corazón e coas mans a súa contorna para que o medio natural siga sendo un espazo habitábel e habitado mais tamén sen que semellante ousadía lle poña cancelas ao progreso, cando os avances e mudanzas racionais non veñan contra a sustentabilidade e cando cheguen para conformar un mundo máis xusto e máis social.

 E aí seguen, berrando, apostando e traballando polo desenvolvemento integral dos colectivos rurais máis vulnerábeis e pola conservación e información do medio no que queren vivir e viven dunha maneira desexábel. O CDR “O Viso” propicia e alenta cada día accións globais de carácter social, educativas, informativas, económicas, de formación e emprego para que a nosa comunidade permaneza a gusto no seu medio, en mellores condicións e con maior calidade de vida. Propósitos e obxectivos que se materializan no ámbito educativo-ambiental e promoción do entorno rural: pobo escola, albergue, aula da natureza, educación infantil na Limia e casa-niño, agrogandaría e mantemento da diversidade e da paisaxe; atención á comunidade con servizos de proximidade: vivenda comunitaria, centro de inclusión e dereito a envellecer cos seus; información e participación social: centro de información e sistemas integrados, comercio xusto e consumo responsábel, escola de tempo libre, programas de acción voluntaria, servizo de voluntariado e inclusión social e laboral.

 E todo isto e moito máis, ateigado de tantos alentos e miles de pingadas de luz que Carmen e Toño emanan sen cesar aí nesa esquina do mapa, tan máxica como real, onde o CDR “O Viso” converte a Lodoselo nese lugar do mundo onde non escurece nunca, por ser un referente da excelencia que nos permite aos limiaos gabarnos tódolos días de telo a carón de nós.

/www.laregion.es/opinion/xose-anton-jardon-dacal/lodoselo-lugar-do-mundo-onde-nunca-escurece/20191013214932899597.html

"Nunca preguntes por quen dobran as campás; dobran por ti".

Non acostumamos a facer unha entrada na web ou no blog do CDR O Viso cando unha persoa da nosa contorna morre; no noso entorno rural a morte forma parte da nosa vida cotiá. Pero hoxe temos que traer aquí esta mala nova porque nos levaron ó José (para moitos "O caixeiro"). 

Sempre foi un pilar do Centro de Desenvolvemento Rural "O Viso", de Lodoselo. Ben coñecido na comarca: todo un "emprendedor" como din hoxe á xente que coma el foi quen de montar unha exemplar explotación a base de traballar. 

Desde que comezamos co programa do Pobo escola, aló polo 1992 a súa granxa e o seu bo caracter para entablar unha agradable conversa formaron parte da oferta que lle facemos ós grupos; así que os distintos educador@s do CDR foron, van á granxa a aprender coa xente coa que participa no Pobo escola. E el ensináballe os catro pilares que sustentan aquela explotación gandeira de leite: Alimentación, sanidade, xenética... 

Ademais sempre estivo en primeira fila loitando por conseguir máis e máis servizos para a nosa xente e a min, "protexédome com un irmán maior" cando viñan mal dadas; endexamais esquecerei a reunión que tiveramos unha comisión do CDR, da que el formaba parte,claro, co Bispado (no empeño de construírmos o que hoxe é o centro de inclusión); ou cando... 

Por todo: GRAZAS. Se ben é verdade que algo de nós morre con cada persoa do noso entorno que finou... Onte, o CDR O Viso, Lodoselo, A Limia... morremos un chisquiño. Porque non somos illas. Estamos vencellados. 

Quen non bota unha mirada ao sol cando atardece?

Quen quita os seus ollos do cometa cando estala?

Quen non presta oídos a unha campá cando por algún feito tañe?

Quen pode desatender esa campá cuxa música o traslada fóra deste mundo?

Ningún home é unha illa enteira en por si.

Cada home é unha peza do continente, unha parte do todo.

Se o mar leva unha porción de terra, toda Europa queda diminnuída, coma se fose un promontorio, ou a casa dun dos teus amigos, ou a túa propia.

Ningunha persoa é unha illa: a morte de calquera me afecta, porque me atopo unido a toda a humanidade; por iso, nunca preguntes por quen dobran as campás: dobran por ti.

John Donne. Londres (1572-1631).

Poeta metafísico ingles. 

Devociones para ocasiones emergentes, 1624 (fragmento)

Virxe das Dores 2019

Veciñanza de Lodoselo e dos pobos dos arredores, coral Ruada e a festexar, un ano máis, a Virxa das Dores. Velaquí unhas imaxes dalgúns momentos da xornada: ensaios iniciais, procesión, celebración. Grazas a todas e todos os que fixeron posible esta celebración e que, de hoxe nun ano!

Festas patronais 2019

Galeguizar Galicia  https://www.facebook.com/watch/?v=2511953762190007

Xuño-agosto: Días mundiais. Boicot ós plásticos

Sen plásticos

Xuño
Día 5: Día mundial do Medio Ambiente
Día 8: Día Mundial dos Océanos
Día 12: Día Mundial da descontaminación acústica
Día 15: Día Mundial do vento
Día 17: Día Mundial contra a desertificación e a seca
Día 21: Día Mundial do Sol
Día 24: Día Mundial contra a contaminación electromagnética
Xullo
Día 3: Dia internacional libre de bolsas de plástico
Día 7: Día mundial da conservación do chan
Día 11: Día mundial da poboación
Agosto
Día 9: Día mundial das poboacións indíxenas
Día 29: Día internacional contra os ensaios nucleares 

Momento espectacular: o Saúdo Celtibérico

En Madrid, na histórica protesta do rural, ó final do acto, despois de "mollarnos" con esa auga que empapa a terra e rega o compromiso que alí se sentía polo medio rural, fixemos o recorrido pola Castellana, a lectura do Manifesto... E, se xa estabamos emocionados, vivimos un entrañable intre que será dificilmente esquecido: hoxe atopei que lle chaman o Saúdo Celtibérico e que ten que ver cunha mostra de respecto e ánimo. 

Seica é bastante coñecido porque fan algo parecido os hinchas islandeses co seu equipo de fútbol. Aquí o tedes: O latido do corazón dos nosos pobos, a forza da unión que reanima, o silencio. #nósestabamos. 

https://youtu.be/qvnD5EDLdyQ

Únete á X Solidaria

Contra o despoboamento #31MsiVOU

Plataformas en la Revuelta de la España Vaciada

 19 MARZO 2019 

 AUTOR: TERUEL EXISTE 

 CATEGORIAS: ESPAÑA VACIADA

La Revuelta de la España Vaciada impulsada por Soria Ya! y Teruel Existe está siendo secundada por decenas de plataformas ciudadanas todo el páis, y no paran de sumarse. Todos tenemos claro que Juntos somos más fuertes, y que la innjustica y desigualdad abalan nuestra movilización.

Listado por orden de adhesión. Actualizado el 22/03/2019. Ya somos 71!!

Plataformas

1             TERUEL EXISTE  (Teruel)

2             SORIA YA !!!       (Soria)

3             JAEN MERECE MÁS         (Jaén)

4             “LA OTRA GUADALAJARA ”         (Guadalajara)

5             PLATAFORMA CÍVICA POR CUENCA        (Cuenca)

6             PLATAFORMA VIRIATOS ZAMORA           (Zamora)

7             PLATAFORMA POR TREN DIGNO” MILANA BONITA “ (Extremadura)

8             AMIGOS DEL FERROCARRIL COMARCA DE BAZA (Granada)

9             PAISANOS DE SANCHO EN CAMPO DE MONTIEL    (Ciudad Real)

10           COMARCA DE GUADIX POR EL TREN (Granada)

11           CÁCERES SE MUEVE       (Cáceres)

12           TODOS A UNA POR LINARES       (Jaén)

13           ASOCIACIÓN REPUEBLA ( Zonas Pinares y Arlanza. Burgos-Soria)

14           PLATAFORMA A11 PASOS (Peñafiel. Valladolid)

15           ASOCIACIÓN AMIGOS DEL FERROCARRIL DE JAÉN            (Jaén)

16           PLATAFORMA JAÉN POR EL TREN             (Jaén)

17           PLATAF. EN DEFENSA DEL FERROCARRIL POR JAÉN          (Jaén)

8           PLATAF. A FAVOR DE LA A-32: Linares-Albacete       (Albacete)

19           ÁVILA RESIXTE   (Ávila)

20           ASOCIACIÓN ESPAÑOLA CONTRA LA DESPOBLACIÓN      (Nacional)

21           ASOAF ASOCIACION SORIANA AMIGOS DEL FERROCARRIL            (Soria)

22           SALVEMOS BÉJAR            (Salamanca)

23           CUENCA AHORA              (Cuenca)

24           S.O.S CAMEROS LA RIOJA            (Rioja)

25           PIRINEO BIZIRIK (Navarra. Nacional)

26           FEDERACIÓN ESPAÑOLA DE ENTIDADES LOCALES MENORES       (Nacional)

27           S.O.S TALAVERA Y COMARCA     (Toledo)

28           CEAV (Confederación estatal de Asociaciones vecinales)             (Nacional)

29           AGRUPACIÓN JÓVENES DE LA ZONA DEL CAMINO DE SANTIAGO (Palencia)

30           PLATAF. EN DEFENSA Y DESARR. DEL FERROCARRIL EN TERUEL   (Teruel)

31           TÚ HACES COMARCA TIERRA DE CAMPOS (Palencia)      

32           PLAT. FERROCARRIL DIRECTO MADRID-ARANDA-BURGOS (Burgos)

33          CODINSE Coordinadora para el desarrollo integral del Nordeste de Segovia

34           COLECTIVOS DE ACCIÓN SOLIDARIA (17 colectivos rurales, 3 urbanos)    (Segovia)

35           ASOCIACIÓN PARA EL DESARROLLO ZAMORA 10               (Zamora)

36           DAROCA Y SU COMARCA SE RESISTEN    (Zaragoza)

37           PLATAF. RURAL-ALIANZAS POR UN MUNDO RURAL VIVO            

38           PLATAFORMA BUREBA ES FUTURO BURGOS       (Burgos)

39           ASOC. CULTURAL Y RECREATIVA DE BAILO (ACURBA) (Huesca)  

40           ACCIÓN LOCALSIERRA NORTE DE MADRID           (Madrid)

41           UNIÓN DE CAMPESINOS DE SEGOVIA    (Segovia)

42           COCEDER (Confederación de centros de desarrollo rural)         (Segovia)

43           RURAL MINERAS (Cuencas Mineras. Teruel)

44           SEGOVIA SUR    (Segovia)

45           MESA POR LA RECUPERACIÓN DE TALAVERA Y SU COMARCA     (Toledo)

46           ARGAREAL RURAL           (Ávila)

47           ASOCIACIÓN LOS CUATRO CAÑOS (ARBANCÓN-GUADALAJARA) (Guadalajara)

48           ISMUR Iniciativa social de mujeres rurales         (Segovia)

49           ESCUELAS CAMPESINAS DE SEGOVIA     (Segovia)

50           GRUPOS DE ACCIÓN LOCAL GUADALAJARA         (Guadalajara)

51           COORDINADORA RURAL DE ZAMORA    (Zamora)

52          PASTORAL RURAL MISIONERA DE ZAMORA (Zamora)

53           MJRC MOVIMIENTO DE JÓVENES RURALES CRISTIANOS        (Nacional)

54           CDR OVISO  LODOSELO ( Sarreaus. Ourense)

55           CDR PORTAS ABERTAS ARZÁDEGOS ( VILARDEVÓS )  (Ourense)

56           UNION DE UNIONES ( CASTILLA Y LEÓN )              (Castilla-León)

57           ASOCIACIÓN CULTURAL RADIO VALDIVIELSO     (Burgos)

58           PLATAF. PASARÓN MERECE ( Pasarón de la Vera. Cáceres)

59           ASOC. MEDIO RURAL PUEBLOS DE GUADALAJARA           (Guadalajara)

60           ASOC. CULTURAL EL OLMO Y LA VEGA DE FUENTE EL OLMO DE FUENTIDUEÑA (Segovia)

61           ABRAZA LA TIERRA ( 11 GAL )     (Castilla-León / La Mancha y Aragón)

62           UCCL UNIÓN DE CAMPESINOS  (Castilla-León)

63           ISMUR CASTILLA Y LEÓN               (Castilla-León)

64           UNIÓN DE MUJERES AGRICULTORAS Y GANADERAS  (Castilla-León)

65           PLATAF. DE LAS SUBCONTRATAS Y EL FUTURO DE LA COMARCA DE ANDORRA        (Teruel)

Descargar Cartel Revuelta España Vaciada para poner el logo de la entidad que secundaDescargar

GRACIAS A TODOS porque juntos somos más fuertes. La injusticia y desigualdad abalan nuestra movilización, porque SER POCOS NO RESTA DERECHOS

Información Revuelta de la España Vaciada