Blog C.D.R. "O Viso"

Lodoselo estivo o sábado de festa

 

LUIS VELOSO

02/12/19

Dous foron os motivos, o CDR “”O Viso” recibiu o premio máis importante que ata agora se concede na Limia, o premio Pedra Alta que outorga cada ano o Museo Etnográfico da Limia e nesta edición, como se dixo o sábado un montón de veces é un premio que como a lotería do Nadal, foi moi repartido.

O primeiro premiado foi a persoa que votou a andar todo aló polos oitenta, primeiro na cabeza e despois con feitos. Tamén foi o premio para a súa compañeira e nai da súa filla Saray e do seu fillo Yedhiel , Carmen, que como ocorre con el, cando preguntamos por ela xa dicimos “Carmen a de Lodoselo. E despois tal e como insistiu dicindo no seu discurso de agradecemento Toño, “o de Lodoselo”, era un premio para todos, non so todos os directivos, traballadores e ex-traballadores (90 ao longo dos anos), colaboradores, voluntarios... se non tamén para os que viven a diario nas súas instalacións. Tal foi así que unha representación de todos saíu a recibir o premio incluíndo á “Cristalina”, veciña de Vilar de Santos.

Pero non quedou aí a cousa. Toño, quixo que todos os que alí estábamos fóramos partícipes do premio e antes de nada tivemos que felicitarnos entre nos, si si, como na misa, dician algúns cando é o momento de darnos a man.

Como poden comprobar o premio Pedra Alta, que por certo simbolízase nunha pedra alta que todos os anos deseña, fai e regala o tamén escultor limián Xosé Lois Carrera, estivo totalmente repartido, iso si a cerimonia, a que asistiron a maioría dos alcaldes da comarca faltou precisamente o de Sarreaus, concello onde se atopa o Centro de Desenvolvemento Rural, que xa nestes momentos é o faro no que se miran outros centros de Galicia e o resto de España.

No CDR salvando as distancias loxicamente ocorre o mesmo que sabemos dos grandes personaxes como o Quixote que perden o seu apelido  para chamarlles Don Quijote de la Mancha, pois aquí na Limia ocorre o mesmo si preguntas por Antonio Rodríguez Corbal, o 100% da poboación contestará que non o coñece. Poren, si dis Toño de Lodoselo ese mesmo 100% xa o identifica.

E como non podía ser doutra maneira como para Toño todo isto comezou coma un conto dos que lle soía contar aos rapaces de preescolar durante os anos que tivo que percorrer a metade da provincia, ao final do acto rematou cun conto escrito en sábenas vellas da súa nai.

Moitas grazas por todo a “O Toño de Lodoselo”